Είναι ένα διήγημα βιωματικών επεισοδίων με ρεαλιστικά στοιχεία απόδοσης που αποτελεί ωδή στα γηρατειά και ύμνο στη ζωή. Aποδίδει τιμή στην υπερήλικη ύπαρξη, στις μεταπτώσεις των   συναισθημάτων, στην αυτοεκτίμηση, στη διεκδίκηση των ονείρων  μας. 

​

Η ιδιοσυστασία της δημιουργού συνθέτει ένα ενδιαφέρον έργο, διαχωρισμένο σε νοητά κεφάλαια που διαδοχικά και εναλλακτικά γίνεται περιγραφικά ρεαλιστικό, αλληγορικό και συμβολικό,  εμπνευσμένο από την ανθρώπινη παρουσία και επικεντρωμένο στον ψυχισμό της πρωταγωνίστριας.

​

Αναφέρεται με λυρική διάθεση στο συναισθηματικό της κόσμο και εκφράζει προσωπικές σκέψεις και κοινωνικές  απόψεις  με τόλμη και ειλικρίνεια.

Οι ενότητες έχουν κοινά σημεία την έντονη περισυλλογή, τον ευαίσθητο  ψυχισμό, το διαμελισμό των σκέψεων που προκαλούν οι συναισθηματικές εναλλαγές και οι κοινωνικοί προβληματισμοί.

​

Η αφηγηματική πένα της Γωγώς Ατζολετάκη  επιβεβαιώνει ξανά, την ποιοτική γραφή της, τη χρήση μιας γλώσσας πληθωρικής που εξελίσσεται πλούσια, πυκνή και διαυγής.

 

Η συγγραφέας, ξαφνιάζει, αιφνιδιάζει τον αναγνώστη, με τον ειλικρινή και αυθόρμητο, πηγαίο λόγο της, αφήνοντας συναισθήματα κρυμμένα στα βάθη της ψυχής, να ξεδιπλωθούν και να ριζώσουν στη σκέψη.

​

Είναι ένα έργο βαθιά συναισθηματικό, που  μέσα στις διαδρομές του, ο καθένας μας θα βρει δικές του στιγμές, δικές του αναμνήσεις, πτυχές του εαυτού του, ταυτόσημες αλήθειες.

 

Το διήγημα «Η τρίτη Άνοιξη» με άγγιξε βαθιά, με συγκίνησε έντονα και βρήκα μέσα στη ροή των λέξεων και την πλοκή των νοημάτων, θαμμένα συναισθήματα και σκέψεις αγωνίας και έντονου στοχασμού.

​

Πρόκειται για μια έκδοση όπου κάθε διηγηματική ενότητα εξελίσσεται σε ένα εικονογραφικό πλαίσιο αποτελώντας την περιγραφική εξιστόρηση του γραπτού λόγου με ανεξάρτητες εικόνες.

​

Εικόνες γνώριμες, οικείες, νοσταλγικές, κωμικές αλλά και επίπονες,  περιγράφουν πρότυπα συμπεριφοράς που προσδίδουν άλλη διάσταση στην εξέλιξη της δράσης.

​

Τα συναισθήματα, στη ροή των κειμένων, εναλλάσσονται διαρκώς. Οι εικόνες έκδηλες, προφανείς, αφήνουν τη φαντασία και το υποσυνείδητο ανηλεώς σε επιρροή

​

Η Γωγώ Ατζολετάκη συνεχίζει τις διαδρομές της στην αναζήτηση των ψυχικών οδών και στις διακλαδώσεις του νου. Με περιπετειώδες, ανήσυχο και ταυτόχρονα ευαίσθητο και καυστικό  πνεύμα εκφράζει σθεναρά τις απόψεις της.

​

Ευαισθητοποιημένη  από τις κοινωνικές εξελίξεις  που επηρεάζουν τους ανθρώπους, κυρίως της τρίτης ηλικίας, γράφει με συγκίνηση, σεβασμό και έχοντας την αίσθηση  του λεπτού χιούμορ αναφέρεται σε μάχες ζωής που μας μαθαίνουν πάντα κάτι, ακόμη και όταν τις έχουμε χάσει, αλλά και σε ανάκατα συναισθήματα που μας αναστατώνουν χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε, αλλά που εμφανίζονται για κάποιο σκοπό, τον οποίο κατανοούμε στο τέλος του συμβάντος.  

​

Σε όλα τα διδάγματα ζωής, η Γωγώ Ατζολετάκη στέλνει με την «τρίτη Άνοιξη» ένα ελπιδοφόρο μήνυμα και με την αναμενόμενη μεγαλοσύνη που της αρμόζει απευθύνει ένα χαμόγελο αισιοδοξίας!

 

Η διαδρομή της ανάγνωσής του διηγήματος, «Η τρίτη Άνοιξη»  μου δημιούργησε εικόνες που με οδήγησαν στη διακαή αναζήτηση εικαστικών έργων που να ταυτίζονται ρεαλιστικά ή μεταφορικά με το διήγημα.

​

Μία εικαστική έκθεση, ποικίλης τεχνικής έκφρασης  που αποτελεί φόρο τιμής στην περίοδο της ζωής μας, που χαρακτηρίζεται από  την πλούσια εμπειρία, τη βαθιά γνώση και την ανεκτίμητη συνεισφορά των δικών μας  ανθρώπων.

​

Αποσπάσματα του βιβλίου  επιλέχθηκαν για την  εικαστική  ερμηνεία  των κειμένων και την περιγραφική  ή συμβολική τους απόδοση σε  νοήματα, συναισθήματα, μνήμες, επιτυγχάνοντας παράλληλα  την ένταξη του αναγνώστη στο σκηνικό δρώμενο, ως συμμέτοχου, συνένοχου,  παρατηρητή της εξελισσόμενης ιστορίας.

​

Συνθέσεις που προσδίδουν εικαστική αξία στο γραπτό λόγο και σφραγίζουν αναπόσπαστα το αισθητικό πλαίσιο και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.  Ενσαρκώνουν τοπία μνήμης με γραφή σαφή, καθαρή, περίτεχνη όσο χρειάζεται, σε σχέση ισορροπίας σχεδίων και χρωμάτων καθώς και  νοηματικών συμβόλων.

​

Οι καλλιτέχνες, μέσα από την αναγνωρίσιμη πινελιά τους, συντονίζονται σε έκφραση συλλογικότητας με ποικιλία εκφραστικών μέσων και απεικονίζουν εύγλωττα, με  συγκινησιακή ένταση, ισορροπημένες διατυπώσεις σχεδιαστικής ευκρίνειας, ιδιότυπης περιγραφικής δεξιότητας,  συνειρμικές ανακλήσεις όπου  συνυπάρχουν η νοσταλγία με την ενατένιση.

​

Με ευαισθησία και  σεβασμό  περιγράφουν κάθε ιστορία και γλυκιά ανάμνηση. Αποτυπώνουν τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος σωματικά, αλλά κυρίως την ομορφιά, τη δύναμη που κρύβει η ωριμότητα,  τη σοφία, την τρυφερότητα και τις προκλήσεις της υπερήλικης περιόδου.

​

Πρόσωπα εκφραστικά με ρυτίδες χαράς και αγώνων, βλέμματα ζεστασιάς και πολύτιμης εμπειρίας. Αναγνωρίσιμες μορφές,  προεκτείνουν, εντείνουν, τονίζουν και ενσαρκώνουν τον περιγραφικό λόγο.

​

Απεικονίζονται πορτραίτα από προσφιλή, οικεία, αγαπημένα πρόσωπα των δημιουργών τους  αλλά και προσωπικότητες με διεθνή αναγνωρισιμότητα που διεκδίκησαν τη ζωή, έστω και στο πέρασμα της μεσήλικης περιόδου της, πάλεψαν για τα όνειρά τους, που τόλμησαν και αποτίναξαν κάθε περιορισμό κοινωνικό ή προσωπικό και όρισαν το μέλλον τους,   χωρίς η ηλικία να γίνει φραγμός και εμπόδιο.

​

Οι εικόνες φέρνουν αναμνήσεις  και δίνουν έναυσμα, παρότρυνση, για απόλαυση κάθε στιγμής της καθημερινότητας μας.

Η ηλικία είναι πάντα ένας αριθμός. Από μας εξαρτάται  πως θα τη βιώσουμε.

​

Ένας συγκινητικός διάλογος δημιουργείται ανάμεσα στον αναγνώστη, στο θεατή και τον εικονιζόμενο που δανείζεται τη σοφία του, το πνεύμα και τις συνήθειες του και γίνεται διαμεσολαβητής ανάμεσα στο παρελθόν και στο σήμερα, από το πριν και το τώρα. 

​

Η  τέχνη, σε κάθε της μορφή, είναι  ένας τρόπος εκφραστικής δημιουργίας  ψυχικής  απόλαυσης, συναισθηματικής εκτόνωσης που επιφέρει αναγνώριση, αποδοχή, αυτοεκτίμηση, επιβράβευση.

​

Στην  κυριαρχία του χρόνου, η μνήμη αποταμιεύει και η κάθε  στιγμή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.

​

Η δυναμική Ελεανόρ Ρούσβελτ, δήλωσε ότι «Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των δικών τους ονείρων».

Η εποχή μας,  συχνά αγνοεί ή και περιθωριοποιεί την τρίτη ηλικία και με δυσκολία αναδεικνύει την ανεκτίμητη αξία της.

​

Ζω σημαίνει υπάρχω. Οι αρχαίοι  Έλληνες έλεγαν : όσο ζω (αναπνέω) ελπίζω, το γνωστό  στα λατινικά ρητό: «dum spiro spero».

​

Το ρήμα «πνέω»,  εμπεριέχεται στις λέξεις εισπνέω, εμπνέω, αναπνέω, εκπνέω και περικλείει την έννοια της ελπίδας, sperum – espoir.

​

"Μη δειν ονειδίζειν το γήρας, εις ό πάντες ευχόμεθα ελθείν", σημειώνει εύστοχα ο Βίων ο Βορυσθενίτης , ο Αρχαίος κυνικός φιλόσοφος (~325-255 π.Χ.)

 

 Κι εγώ, απαντώ, ενθυμούμενη την πάνσοφη λαϊκή παροιμία :

«Εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι, θα ‘ρθεις…!».

​

Αννίτα Πατσουράκη – Ιστορικός της Τέχνης 

​